Bagsik ni Ondoy (September 26, 2009)

(Ang mga kotsing ito ay tila mga laruan lamang na nagkalat sa daan)

(Isang Ama na buong lakas na inilayo ang anak sa panganib)

(Ang lupit ng kalikasan)

Sapat na iyon...

Nagdadalawang-isip. Nangagamba. Natatakot.
Ang daming tanong na pumapasok sa ating isipan na para bang lahat na iyon ay gusto nating masagot agad. Isang tanong na may kabuntot na ibang tanong, o kaya isang kasagutan sa may dalang ibang tanong. Bakit kaya kailangan pang masaktan? bakit ba ang tao ay nagkakasakit? O bakit ang isang bagay na sinimulan mo ng tama ay nagtatapos na mali sa paningin ng iba.

Iiyak. Nagdaramdam. Nagtamtampo.
Ang madalas nating takbuhan at kublihan. Kublihan ng isang taong walang ibang kakampi kundi ang kanyang sarili. Sa isang sulok ng kanyang puso doon siya kukubli at pansamantalang sisilong habang unti-unti niyang pinupulot at pinagtagpi-tagpi ang mga nawasak na pangarap na sinira ng mapaglarung tadhana.

Pasasalamat. Pananampalataya. Panalangin.
Ang tootong lakas ng bawat isa. Sa mga tanong at pangamba na hindi kayang sagapin at sagutin ng ating isipan, at sa mga tanong ng buhay na may nakakubling takot...sa lahat na kayang gawin ng kalikasan at tadhana sapat na ang malaman na may isang DIYOS na nagmamahal at nag aaruga sa ating lahat. Sapat na iyon para sa lahat nating katanungan, dahil Siya ang lahat at ang lahat ay SIYA.