Lahat mahalaga

Araw-araw may bagong karanasan, may bagong bagay na natutuklasan, may mga bagong mukha ang nakikita at bagong kaibigan ang natatagpuan.

Mula sa pagsikat ng araw hanggang sa kanyang paglubog, ang bawat minuto ay sadyang napakahalaga. Mahalaga, dahil ang lahat na bagay sa mundong ito, ay kung may simula mayroon ding katapusan. Sadyang napakamakapangyarihan ang bawat segundo. Hindi mo ito kayang tigilin o kaya habulin ngunit maari mo itong sabayan, sabayan sa kanyang pag-inog hanggang ihatid ka sa daku na nais mong puntahan.

Ikaw, anong bagay ang nais mong makamit? Anong lugar ang gusto mong mapuntahan? Sinong tao ang nais mo makita at makausap? May mga bagay ka bang nais gawin o kabutihan na nais ipadama, gawin mo na ngayon at wag ng ipabukas sa pangkat ang lumipas na oras ay hindi mo na kayang ibalik. Matuto tayong magpahalaga sa mga bagay na ibinigay sa atin ng Diyos.

Ang iyong mga kapatid, kaylan mo sila huling nakita, nakausap at nakalaro? Hindi lahat nabibiyaan ng mga kapatid, sila ay ating kawangis, kaya dapat nating pahalagahan sa pagkat ang pintig ng kanilang puso ay pintig din ng sariling mong puso.

Ang iyong mga magulang, kaylan mo huling napangkingan ang kanilang parangal at payo. Kaylan mo huling na isama sila sa iyong mga pangarap at panalangin? nasasabi mo na ba sa kanila na mahal mo sila? o hindi kaya habang tumatanda ka at natutung tumayo sa sarili mo mga paa, unti-unti mo rin silang nakakalimutan. Sila ang simula ng ating buhay, daluyan ng pagpapala mula sa itaas kaya dapat sila ay pahalagahan habang sila ay nandidiyan pa. Sa takip silim ng kanilang buhay isang dakilang gawain ng isang anak ang pahalagahan at mahalin ang kanilang mga magulang. Pangalawa sunod sa Diyos, Mahalin at galangin mo ang iyong nga magulang.

Sa mga taong minahal mo at nagmahal sa iyo, buksan mo ang iyong puso, damhin ang pag-ibig na pag-ibig lang mismo ang maaring makapagpapaliwanag sa mga bagay na nagagawa niya sa buhay ng tao. Pahalagahan ang bawat pangako at pakaingatan ng husto ang pagtitiwala, dahil kapag ito ay nawasak sinayang mo ang isang mahalagang pagkakataon upang ipakita ang kadalisayan ng iyong puso.Banal ang pag-ibig at hindi to nakipaglaro ng damdamin dahil sa pakipaglaro ng damdamin ay isang pagsasayang ng mahalagang segundo ng buhay upang makagawa ng tuwid sa paningin ng DIYOS.

Ang iyong kaibigan, napansin mo ba ang kanilang halaga? Hindi sila mga kasama lamang, sila ay kaibigan na ibinigay ng Diyos kaya dapat sila ay pahalagahan. Nasasabi mo na ba sa kanila ang "Salamat sa pagiging kaibigan". Nasusubukan mo na bang magparaya para sa kanila? Ilang beses mo na bang inunawa ang kanilang mga damdamin? Ikaw ba ang kaibigan na lumalapit para may makuha o kaibigan na lumalapit upang may maibigay? Hanggang saan o kaylan mo pagkaingatan ang isang pagkakaibigan na hinabi mula sa misteryo at kapangyarihan ng Diyos.

Ang sikat ng araw? Ang halakhak at iyak ng mga bata? Ang huni ng mga ibon at ang lamig ng simoy ng hangin? Kaylan mo ito napansin ng napahalagahan?

Ang taong katabi mo sa sasakyan?Ang babaeng naglalako ng gulay? o ang magsasaka na nag aararo sa bukid? nakita mo ba ang kanilang halaga?

Pumikit ka saglit. Huminga ka ng malamin.

Yung tinatayuan mong sahig o inuupuang silya ano ang halaga sa iyo?

Minsan ang simpling bagay sa mundo ay siyang makapangyarihan. Totoo na ang mundo ay sadyang napakalawak at halo-halo ang kung ano ang mayroon dito. Dahil ang buhay ay iisa lamang dapat malalaman natin kung ano talaga ang gusto natin at kung ano ang kailangan natin. Hindi lahat na gusto natin, kailangan natin. Matutu tayong mapahalagahan ang mga bagay na karugtong sa ating buhay.Gawin na natin ang mga bagay na hindi pa natin nagawa dati na sa isip natin ay dapat ng gawin ngayon.

Tingnan mo kung ano ang iyong pagkukulang sa iyong mga kapatid, magulang, mga minahal, kaibigan, sa iyong sarili at higit sa lahat sa Diyos. Gawin mo na ngayon at huwag mo ng ipabukas dahil ikaw tulad ko dadaan lang sa mundong ito, kaya mag-iiwan ka ng magandang bakas na mananatili sa bawat puso panahon man ay lumipas.

Sa aking pagbabalik (Isang Panalangin)

Ilang ulit ko ng sinasabi "ayoko na".
hindi ko na mabilang ang pagkakataon na ako ay nagsasabing "patawarin mo ako".
Paulit - ulit ko nang sinasabi "hindi na po mauulit".
Umiyak, lumuhod at nagmamakaawa na para bang yun na ang aking huling pagkakataon.
Ngunit kung gaano ka dami sinasabing ang "ayoko na", mas higit pa don ang udyok ng damdamin na tila nagsasabing "gusto ko pa".
Ang salitang "patawad" ay gasgas na.
ang "hindi na po mauulit" ay naging paulit-ulit, paulit-ulit at paulit-ulit kung ginawa.

Ang ganitong pangyayari sa buhay ko ay isang pagpapatotoo ng iyong hindi maipaliwanag na pag-ibig sa akin. Pagkakataong ibinigay mo sa akin hindi lamang isa, kundi isang libo't isa, ay tanda na ikaw ay mahabagin.

Sino ba ako? wala akong dapat ipagmamalaki. Ni lakas upang umulat ko ang aking mga mata tuwing umaga ay wala ako. Lahat ay nanggagaling sa iyo. Sa iyong kabutihan kaya'y ako ay naririto.

Ngunit hanggang kaylan kita susuwayin? habang buhay ba kita ipapahiya? Hindi ko na po mabilang ang pagkakataon na sinuway at sinugatan ko ang iyong banal na puso.

Panginoon, alam kong tila nasasanay ka na nito, ngunit kailangan ko itong sabihin na "Patawarin mo po ako".

ako ay mahina at marupok

makasalanan at nararapat ng iyong hagupit.

Ngunit alam kong ikaw ay mapagmahal nawa'y husgahan mo ako ayon sa iyong dakila at banal na pagmamahal.hugasan mo po ako, at linisin dahil alam kung ikaw lang ang maaring makagawa niyan sa akin.

Sino ba ang aking masasabihan?
Ang aking mahal na Ina at mga kapatid ay malayo sa akin.
Ni matalik kung kaibigan hindi ako maiintihan, sa mga bagay na ikaw lang ang may lubos na alam.
Sa iyo ako lumalapit dahil ay ikaw ay subok ko na. Ikaw ang aking matalik na kaibigan.

Sa aking kahinaan ikaw ang kalakasan.

Sa aking kalungkutan ikaw ang galak.

Paano na kaya kung wala ka? hindi ko po masasagot dahil sa panahon na ako ay lumayo sa iyo, ikaw ay natataling walang pagod na naghihintay sa aking muling pagbalik sa ating tagpuan, sa isang sulok ng aking puso.
Kahit sinasaktan kita hindi mo magawang lumayo, dahil pangako mo hindi mo ako iiwan.

Ngayon nandito ako, nakikita mo kung sino ako.
Walang silbi! walang kadadala!
Bakit naaalala lamang kita sa panahong ganito?
Bakit hindi ko naisip ang lahat na ito sa panahong nandoon ako nagpakasasa sa maka mundo at maka sariling pagnanasa at kasakiman.

Dahil ay ako ay mahina

marupok

at makasalanan

Ngunit ang iyong wagas na pag-ibig ay kayang linisin ang lahat na iyan.

Kaligayahan

Huwag mung ididipindi ang kaligayahan mo sa iba, dahil kahit sila ay iyong mga mahal sa buhay, tulad mo sila ay isang nilalang na may sariling buhay, adhikain at landas na tinatahak.
Maaring lumigaya ka sa pangkat sa maraming pagkakataon naging iisa ang inyong mga pangarap. Ngunit masakit tanggapin ang katotohanan na sila ay minsan nangarap na hindi ka kasama.

Huwag mong ididipindi ang kaligayahan mo sa mga bagay na nakamtan mo na o hindi kaya sa mga bagay na inaasam-asam mo pa. Ang tao ay isinilang na hayuk at ganid. Maaring sabihin niya na "pagnakuha ko na ito, tama na at liligaya na ako", ngunit ang totoo, ito ay palabas lamang sa totoo niyang likas na katauhan na walang tigil sa paghangad at walang pagka kuntinto.

Huwag mong ididipindi ang iyong kaligahan sa anumang sitwasyon.
Dahil ikaw bilang tao ay nilalang na may talino at lakas upang sabayan o hindi kaya salungatin ang mga pangyayari na likha ng kalikasan at panahon.

Huwag mong ididipindi ang kaligayahan mo sa mga bagay na kayang sagapin ng inyong pandama. Hindi lamang ang kayang amuyin ng ilong, lasahan ng dila, pakinggan ng tinga, nakikita ng mata o nararamdaman ng paghipo ang nagbibigay wagas na ligaya sa tao.

Bagkus, dapat mong malaman na ikaw ay nilalang na bukod tangi, ikaw naririto dahil may pakinabang at dahilan, ang maparangalan ang dakilang lumikha sa iyong buhay.

Sa anumang adhikain mo, o ano man ang iyong ginagawa at gagawin pa, dapat kasama palagi ang pagnanais na magampanan mo ang tungkulin na pinagkatiwala, at ang silbi ng iyong pagkalalang.Tiyak ang daan na iyong tatahakin ay mapayapa at maluwalhati, dahil tinatahak mo ang daan ng Diyos, ang daan tungo sa tunay na kaligayahan.

Pahiram nga!

Pag ikaw nagmahal, huwag mong sabihin ang salitang "akin ka lang" dahil walang sinuman sa mundong ito ang nagmamay-ari sa anumang bagay.

Ang mga magulang ay hindi nagmamay-ari sa kanilang mga anak.
Ang asawa mo o kasintahan pa man, hindi mo sila pagmamaya-ari. Hindi ibig sabihin na sila ay nakinig at sumunod sa iyong sinasabi at pinapagawa, sila ay iyong-iyo na. Sila, katulad mo ay nilalang na may sarili ding landas na tinatahak.

Ang tungkulin ng totoong pagmamahal ay umaakay at hindi nanakal.
Nagbibigay kalayaan at hindi nanakop.
Nakikipag-ugnayan at hindi makasarili.
umuunawa sa halip na manghusga.

Maaring tama ang sabihin na "isinilang ka para sa akin", ngunit mas higit na banal at tuwid ang katotohanan na tayong lahat ay naririto para parangalan ang dakilang lumikha.
Walang sinuman dapat magmayabang sa nakamtang mga bagay na hiram lamang, dahil maari itong bawiin sa totoong nagmamay-ari sa panahon na hindi mo inaasahan.

Ngayon na!

Hindi ibig sabihin nagpakabait ka, mabait na rin ang lahat na taong nakapaligid sa iyo.

Hindi ibig sabihin na maunawain ka, kaya ka ring unawain ng lahat na taong makakasalamuha mo.

Hindi ibig sabihin nagparaya ka, mayrooon din magpaparaya para sa iyo.

Ang mahalaga sa lahat na ginagawa mo, ginawa mo ito ng tama at hindi naghihintay ng anumang kapalit, sapangkat lahat na bagay ay may katapusan at lilipas lang.

Kaya kung may pagkakataon kang magbigay, magbigay ka ng lubos.

kung may pagkakataon kang magmahal, magmahal ka ng totoo.

Kung ito ay iyong magagawa, lilipas man ang lahat na bagay, wala kang pagsisihan dahil gumawa ka ng tama sa tamang panahon.

Wala kang panghihinayang sa iyo puso, dahil natutu kang magpakabait, umunawa at nagparaya.

Kung mayroon mang manghihinayang walang iba kundi ang mga taong kaylan man hindi pinapahalagahan ang dalisay na mithiin mo sa buhay, ang magmahal na walang kapalit dahil sa maraming pagkakataon saka pa nalalaman ng manhid na puso ang kahalagahan ng isang bagay kung ito ay tuluyan ng lumisan.

Bulag nga ba ang pag-ibig?

Ito'y madalas nating naririnig. Ngunit para sa akin ito ay walang katotohanan. Bulag daw ang pag-ibig dahil ang isang maganda, matalino at mayamang babae ay lubos na napaibig sa isang hamak lamang na hardinero.

Madalas nababasa natin ito sa mga nobela, napapanuod sa mga pelikula at higit sa lahat nangyayari sa totoo nating buhay.

Ngunit ang lahat na iyon ay hindi paladaan na bulag nga ang pag-ibig.

Ang pag-ibig ay galing sa Diyos at lahat na galing sa Diyos ay buo at walang kapintasan.

Banal ang Diyos at hindi mo maaring pagsanibin ang kanyang kabanalan sa isang kapintasan tulad ng pagkabulag.

Totoo na ng mahal tayo sa kabila ng kahinaan ng taong ating minamahal, hindi dahil bulag ang pag-ibig.

Nakikita natin lahat ito, ngunit sa halip na tumingin tayo sa kanyang kahinaan , nakatuon tayo sa kanya, bilang tao na lubos nating minahal.

Nasaktan tayo, nagparaya at patuloy na nagmamahal sa kabila ng lahat ay ang ating puso puno parin ng pagmamahal.

Ito ay hindi tanda ng pagiging bulag,

ito talaga ang likas at katangian ng pag-ibig. Sa halip na sabihin natin na bulag ang pag-ibig, nararapat na sabihin natin na ang pag-ibig ay handang takpan ang anu mang kahinaan ng taong ating minahal. Iyan ang totoong pag-ibig na naguugat mula sa itaas.

Ngayon tingnan mo ang iyong sarili. Tanungin mo. Bakit may nagmamahal sa akin sa kabila ng lahat? O bakit mahal ko siya sa kabila ng lahat? Ang sagot ay hindi dahil ang pag-ibig ay bulag, kundi ikaw ay nakikibahagi lamang sa banal at katangian ng pag-ibig. Ang pag-ibig na wagas, pag-ibig na nag uugat sa Diyos.